kor-kobud

sif. dan. Bir qədər, yaxud çox kobud, yaraşıqsız, qaba. <Məhbubə xanım> baxdı ki, <Bəlli Əhməd> düzdü, bir az kor-kobuddu, amma elə ürəyəyatan oğlandı ki, min paşa oğluna dəyər, min də xan oğluna. «Koroğlu».